3 Haziran 1963

Sonsuz yaşamlar boyunca, çok az insan türküler ile dillerde ve gönüllerde dolaştılar. Söylenen her türkü ile daha fazla türküye ve hayata konuk oldular; yeniden doğdular ve yaşadılar.

Belkide herkesin içinde kalan insanlığı dışa vurdukları için, insanca yaşayamayan bizler, insanca bir dünyada yaşayabilme umudunu ancak türkülerde, şiirlerde ve hikayelerde bulabildik. Cesaretsiz olduğumuz anlarda cesaret veren türküler söyledik, umutsuzluğa kapıldığımız anlarda yaşamanın en güzel şey olduğunu yine türkülerden ve şiirlerden öğrendik. İnsansız yaşayabildik ama türküsüz yaşayamadık, insanlardan çok türkülerini sevdik.

Artık teleskopların bile göremediği yerlere gidebiliyoruz. Ama açlık, korku ve ölümler hala sona ermiş değil. Açlığın olmadığı, insanın insandan korkmadığı, umutların çalınmadığı, kimsenin kimseye emretmediği bir dünya umuduyla türkülerimizi dinlemeye devam ediyorum. Bu dünyada temel sorunun Tahir ile Zühre olabilmek olduğunu ve bütün işin yürekte bittiğini biliyorum; dilinden, türkülerinden uzakta, memleketine hasret giden bir şairin Tahir ve Zühre'sini yüreğimde yaşatıyorum. Nazım'ı her okuduğumda kendisini derinden kucaklıyorum...

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil,
bütün iş Tahirle Zühre olabilmekte
yani yürekte.

Meselâ bir barikatta dövüşerek
meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken
meselâ denerken damarlarında bir serumu
                                   ölmek ayıp olur mu?

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da
hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.